PAWEŁ GRYNDA

Zaburzenia urojeniowe, to zaburzenia myślenia i postrzegania otoczenia, czyli dostrzeganie sytuacji, rzeczy czy zdarzeń, których naprawdę nie ma. To także nadawanie prawdziwym wydarzeniom specyficznego, nierealnego znaczenia, nadbudowywanie rzeczywistości,
tworzenie systemu zaburzeń. Taki fałszywy obraz otaczającej rzeczywistości jest niemożliwy do skorygowania. Nierealność zdarzeń jest w pełni akceptowana, tłumaczona i motywowana przez samego chorego, pomimo ich częstej szkodliwości dla niego samego.

Zaburzenia te mogą się rozwijać w sposób stopniowy, długotrwały, tak że najbliżsi nie są w stanie zauważyć problemów, a często sami wierzą w opisywane nierealne historie, próbują doradzać, współczują. Nierzadko osoby z urojeniami funkcjonują całkiem dobrze w społeczeństwie, a ich choroba objawia się dopiero w momencie zetknięcia się z przedmiotem samego zaburzenia (może dotyczyć konkretnej osoby, bądź sytuacji).

Wyróżniamy następujące typy urojeń:

• Prześladowcze, gdy chory jest przekonany, że niektórzy ludzie, grupy społeczne, czy całe
  instytucje aktywnie działają przeciwko niemu.
• Zazdrości, występuje, gdy dana osoba organizuje swoje życie wokół obsesyjnego
  przeświadczenia o zdradzie partnera/partnerki.
• Erotyczne, objawiają się chorobliwym przekonaniem o miłości i fascynacji drugiej osoby
  chorym, nawet gdy dana osoba może nie być nim zainteresowana, czy nawet go unikać.
• Ksobne, czyli nadawanie zwykłym gestom, zachowaniom innych osób, czy nawet treściom w
  telewizji i innych mediach ukrytych znaczeń, przekazów.
• Wielkościowe, to takie, w których chory jest przekonany o nieadekwatnie wysokim, w
  porównaniu do rzeczywistego statusie materialnym, społecznym, władzy.
• Hipochondryczne, gdy chory jest przekonany o ciężkiej śmiertelnej chorobie bez odniesienia
  w rzeczywistości.

Jako główną przyczynę i czynnik wpływający na występowanie zaburzeń urojeniowych
uważa się zwiększony poziom stresu, jednakże ta hipoteza nadal jest badana. Nie bez
znaczenia jest także występowanie chorób współistniejących mogących zwiększać natężenie i
częstotliwość samych zaburzeń.

Leczenie zaburzeń urojeniowych ma charakter długotrwały i obejmuje farmakoterapię,
psychoedukację oraz psychoterapię. Głównym zadaniem podczas terapii jest utrzymanie chęci
pacjenta do dalszego leczenia, niejednokrotnie chory porzuca je przy silniejszych nawrotach
objawów.