PAWEŁ GRYNDA

Otępienie to zaburzenie postępujące, często o
charakterze nieodwracalnym, polegające na zmianach komórkowych ośrodkowego układu nerwowego. Chorzy doświadczają rosnących trudności w kwestiach wyższych funkcji poznawczych: pamięciowych, planowania, zdolności rozumienia, orientacji w czasie i przestrzeni, myślenia, liczenia.

Pogorszeniu funkcji umysłowych towarzyszą także postępujące ograniczenia w zakresie funkcjonowania społecznego: narastające zaburzenia osobowości, mniejsza kontrola emocji, zaburzenia motywacji, a także znaczny spadek samodzielności, w tym mniejsze
dbanie o higienę.

Wyróżniamy dwa rodzaje otępień:

Typu pierwotnego, wynikające bezpośrednio ze zmian zwyrodnieniowych mózgu, jest
nieodwracalne. Występuje przy chorobach Alzheimera, Huntingtona, Parkinsona, Wilsona,
chorobie rozsianych ciał Lewy’ego.

Typu wtórnego, wywołane przez czynniki potencjalnie odwracalne takie jak urazy, niedobory
witaminy B12, nadczynność i niedoczynność tarczycy, zespół Cushinga, guzy,

Najczęściej występującą przyczyną otępienia jest choroba Alzheimera. Zaburzenie może być
również spowodowane stwardnieniem rozsianym, chorobami dziedzicznymi, nadużywaniem
alkoholu lub leków, padaczką, infekcjami, a także urazami.

W przypadku otępienia pierwotnego możemy mówić jedynie o farmakologicznym
spowolnieniu postępowania zaburzenia, a także pomocy i opiece w zakresie samodzielnego,
godnego funkcjonowania chorego. Leczenie otępienia wtórnego to farmakoterapia, a także
dążenie do zniwelowania przyczyny otępienia, której usunięcie z reguły warunkuje leczenie.