PAWEŁ GRYNDA

To stan, w którym nasze uwarunkowania anatomiczne nie są zgodne z tym co przeżywamy i za kogo się uważamy w kontekście płci. Sama tożsamość seksualna kształtuje się w okresie małoletnim w odpowiedzi na role jakie dzieci przyjmują w kontaktach z otoczeniem. Oczywiście duży wpływ na to ma charakter i temperament, ale wpływ rodziców, przekonań oraz uwarunkowań kulturowych jest nie bez znaczenia. W okresie dorosłym ludzie z niezgodnością tożsamości płciowej przybierają styl ubierania się płci mentalnej a także chcą być traktowani w ten sposób jakby fizycznie też ją reprezentowali. Często pragną upodobnić się także w kontekście roli w społeczeństwie jak i kulturowej.

Sama chęć bycia odmiennej płci u dzieci może być dosyć powszechnym zjawiskiem i sięgać aż 10% populacji, co ważne nie koniecznie będzie to oznaczać zaburzenie tożsamości w przyszłości. Nie mniej spora grupa ludzi dorosłych przeżywająca ten stan twierdzi, że już w dzieciństwie wiedzieli że nie pasują do reszty rówieśników, ale nie umieli znaleźć źródła takiego odczucia. Życie z zaburzeniem tożsamości wiąże się z wieloma trudnościami, przede wszystkim brakiem zrozumienia najbliższych, a także odrzuceniem społecznym. Osoby z tym problemem często doświadczają stanów depresyjnych.

Rozmowę mającą na celu diagnozę zaburzenia przeprowadzamy w możliwie bezstresowych warunkach, z poszanowaniem pacjenta i jego woli. Nie ma przymusu odpowiadania na niewygodne pytania i jest to całkowicie zrozumiałe. Jest to bardzo indywidualną kwestią i nie da się prowadzić terapii o naturze uniwersalnej.

Zdarza się, że potencjalne zachowanie świadczące o zaburzeniu nie musi go oznaczać w szerszym kontekście powiązanych nawyków – dziewczynka ubierająca się w chłopięce ubrania, ale nie odrzucająca opcji damskiej odzieży nie musi być osobą z zaburzeniem. Często sam wywiad z pacjentem jest uzupełniany wynikami laboratoryjnego badania poziomu hormonów.